Ο Λαρισαίος ποδοσφαιριστής της Καϊσέρισπορ, Δημήτρης Κολοβέτσιος, σε συνέντευξή του στο “athletestories” αναφέρθηκε και στην ΑΕΛ.
Γεννήθηκε στη Λάρισα στις 16 Οκτωβρίου 1991. Τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα έγιναν στην ακαδημία του Τοξότη Λάρισας και πρώτος σταθμός της καριέρας του ήταν ο Τύρναβος. Το 2009 εντάχθηκε στην ΑΕΛ, στην οποία αγωνίστηκε για τρία χρόνια, και το 2012 αποκτήθηκε από τον ΠΑΣ Γιάννινα. Το 2014 υπέγραψε τριετές συμβόλαιο στην ΑΕΚ και το 2016 κατέκτησε με την ομάδα το Κύπελλο Ελλάδος. Το 2017 ανακοινώθηκε η συμφωνία του με τον Παναθηναϊκό, όπου αγωνίστηκε για τρία χρόνια, ενώ από το 2020 η καριέρα του συνεχίζεται εκτός συνόρων, καθώς πήρε μεταγραφή στην τουρκική Καϊσέρισπορ.
«Από τότε που ήμουν μικρό παιδάκι, το ποδόσφαιρο ήταν η μεγάλη μου αγάπη.
Μαζί με τους φίλους μου ήμασταν με μια μπάλα συνέχεια, όπως έκαναν τότε όλα τα παιδιά, όταν οι εποχές ήταν πιο αγνές και πηγαίναμε στο σχολείο και παίζαμε.
Κάποια στιγμή, γύρω στα 10 ήμουν, αποφάσισα με την παρότρυνση ενός φίλου μου να πάμε σε μια ακαδημία της γειτονιάς μας, τον Τοξότη Λάρισας, και κάπως έτσι ξεκίνησε η δική μου ιστορία στο ποδόσφαιρο.
Αν και μικρός, είχα πάει μόνος μου να κάνω την εγγραφή μου, δεν το είχα πει σε κανέναν, μετά πήγα στον πατέρα μου και του είπα «κοίτα, μπαμπά, έχω πάει στην ακαδημία, είναι κι ο φίλος μου μαζί, θα είμαι χαρούμενος εκεί» κι εκείνος με υποστήριξε αμέσως, ένθερμος υποστηρικτής του ποδοσφαίρου και ο ίδιος.
Αφού έπαιξα αρκετά χρόνια στον Τοξότη Λάρισας και ανδρώθηκα, πήγα στον Τύρναβο, ο οποίος τότε αγωνιζόταν στη Δ’ Εθνική σε έναν πολύ δυνατό όμιλο, ήταν για παράδειγμα μέσα και τα Τρίκαλα, όταν ήταν Πρόεδρος ο κύριος Πλεξίδας, αλλά και άλλες δυνατές ομάδες με δυνατές έδρες.
Έχοντας πραγματοποιήσει μια μετάβαση από τον Τοξότη Λάρισας, μια ομάδα ερασιτεχνική, στον Τύρναβο κατάλαβα πώς είναι να παίζεις υπό πίεση, έχοντας κάποιες προσδοκίες και συμπαίκτες κάποιους πολύ έμπειρους ποδοσφαιριστές που είχαν παίξει αρκετά χρόνια στη Β’ και τη Γ’ Εθνική.
Η συνύπαρξη με τα παιδιά αυτά, με τα οποία πλέον είμαστε φίλοι, με βοήθησε πολύ να καταλάβω πώς είναι ο πρωταθλητισμός, πώς είναι να βρίσκεσαι υπό πίεση, πώς είναι να πρέπει να κερδίζεις, να έχεις έναν στόχο και να μην παίζεις απλώς για να το απολαύσεις.
Εκεί αγωνίστηκα έναν χρόνο και όλο αυτό αποτέλεσε ένα πολύ καλό τεστ για εμένα, ένα σχολείο, ένα σκαλοπάτι πριν τη νέα μου ομάδα και μάλιστα διακρίθηκα, γιατί εκτός των άλλων η ομάδα είχε κάνει τότε μια εξαιρετική πορεία, ανέλπιστα καλή».
Το όνειρο της Λάρισας
«Το επόμενο βήμα ήταν η Λάρισα, στην οποία πήγα έτοιμος και “ψημένος” και εκεί έγινα και επαγγελματίας.
Στη Λάρισα είμαστε τοπικιστές, υποστηρίζουμε πολύ την ομάδα μας, έτσι είμαι κι εγώ, πήγαινα στο Αλκαζάρ, και στη Γ’ Εθνική που μάζευε 15.000 κόσμο αλλά και όταν ανεβήκαμε στη Β’.
Για κάθε Λαρισαίο, για κάθε παιδί που μεγάλωνε στη Λάρισα, το όνειρο ήταν να αγωνιστεί στην ομάδα κι εγώ έτυχα σε μια πολύ καλή εποχή, επί Κώστα Πηλαδάκη, όταν η ομάδα ήταν οικονομικά δυνατή και με καινούργιο γήπεδο. Ήμουν από τους τυχερούς που μπήκα εκεί.
Μάλιστα, είχα παίξει το τελευταίο παιχνίδι στο Αλκαζάρ με τον Πανιώνιο, αν θυμάμαι καλά, και μετά αγωνιστήκαμε με τον ΠΑΟΚ στο καινούργιο γήπεδο, ήταν πολύ μεγάλη τιμή για εμένα.
Όμως τα όνειρά μου ήταν διαφορετικά σε σχέση με το πώς εξελίχθηκα στην πορεία, καθώς η ομάδα αντιμετώπισε κάποιες δυσκολίες στη συνέχεια, υποβιβαστήκαμε στη Β’ Εθνική, προσπαθήσαμε να ανέβουμε, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε και έτσι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για εμένα.
Βλέπαμε τότε όλοι ότι η ομάδα στην ουσία πήγαινε σε αδιέξοδο, υπήρχαν πολύ μεγάλα οικονομικά προβλήματα, κάθισα, σκέφτηκα και αποφάσισα ότι, εάν ήθελα να εξελιχθώ, κάτι τέτοιο θα συνέβαινε μακριά από τη Λάρισα εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Όταν πήρα αυτήν την απόφαση, είχα ήδη κάποιες προτάσεις από τέσσερεις-πέντε ομάδες της Α’ Εθνικής.
Μάλιστα, με είχαν τότε πλησιάσει ο Πρόεδρος Γιώργος Χριστοβασίλης με τον προπονητή Γιάννη Χριστόπουλο και μου είχαν εξηγήσει το πλάνο τους, ότι δηλαδή σκόπευαν να κάνουν μια νεανική και υγιή ομάδα, με τον κόσμο να απολαμβάνει ποδόσφαιρο, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα για υψηλό μπάτζετ. Ήταν και τα Γιάννινα μια ωραία και φιλόξενη πόλη, οπότε πήρα την απόφαση να μετακομίσω εκεί.
Όπου και να πηγαίνω όμως, στη Λάρισα θα επιστρέφω, εκεί είναι το σπίτι μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, ο κύκλος μου, η καρδιά μου, το μυαλό μου, εκεί είναι τα πάντα!
Σκέφτομαι μάλιστα, όταν θα γυρίσω στην πόλη μου, να κατασκευάσω ένα αθλητικό κέντρο στο οποίο τα παιδιά θα μαθαίνουν να αθλούνται, εστιάζοντας όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά σε ένα σφαιρικό πλαίσιο για τον αθλητισμό, γιατί αυτός αποτελεί πηγή έμπνευσης για την κοινωνία μας.
Τα παιδιά πρέπει να ξεκινούν από μικρά, για το σώμα τους, για την υγεία τους αλλά και για να πάρουν κάποιες αξίες μέσα από τον αθλητισμό, ώστε να πορευτούν αργότερα στη ζωή τους. αλίμονο, δεν θα γίνουν όλοι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές ούτε επαγγελματίες μπασκετμπολίστες, αλλά τουλάχιστον μπορούν να εμποτιστούν με κάποιες αρχές και ήθος, ώστε να προχωρήσουν ως σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία.
Τέλος, όσον αφορά στην οικογένειά μου, θεωρώ ότι είναι περήφανη για εμένα, έχω θυσιάσει αρκετά πράγματα, το ξέρουν, το βλέπουν ότι λείπω αρκετά χρόνια, προσπαθώ όμως κι εγώ από τη μεριά μου όσο το δυνατόν να βοηθάω, να τους στηρίζω σε κάθε δυσκολία που θα υπάρξει, να είμαι κοντά τους σε κάθε προβληματισμό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου